*trigger warning*
Ons verhaal
Al zo lang dat ik mij kan heugen wilde ik moeder worden, het liefst ook jong. Waar vriendinnen bezig waren met door studeren of feesten, wilde ik maar een ding. Moeder worden. Natuurlijk heb ik eerst ook gestudeerd en gefeest. En wat heb ik daarvan genoten! 6 jaar lang heb ik in Leeuwarden gewoond en ben ik van god losgegaan. Ik ben op stage geweest naar het buitenland en meerdere vakanties met vriendinnen of in mijn eentje gedaan. Dus ik heb niets gemist. Toen ik 21 was ontmoette ik Stef en wist al heel snel: met jou wil ik kinderen! Gelukkig was dat wederzijds. We hadden onze zaakjes samen vrij snel goed op de rit en besloten in 2019 dat we graag een kindje samen zouden willen.
Na een aantal maanden was de dag daar…
22 september 2019
Mijn allereerste positieve zwangerschapstest! Wowwww dit gevoel was onbeschrijfelijk.
Na 4 maanden was ik zwanger geworden. Mijn lijf kan dit gewoon! Het gekke is, zodra die twee streepjes op die test staan ben je verliefd. Je krijgt een baby. Je fantasie slaat op hol en je staat niet meer met beide benen op de grond. Je kan nog maar aan een ding denken.
Deze test deed ik toen wij een romantisch weekendje weg waren naar fort resort Beemster. Het voelde echt magisch! Toen ik de test deed was ik ongeveer 4 weken zwanger volgens mijn eigen berekening. Zoals je dat dan berekend volgens de eerste dag van je laatste menstruatie.
Nadat we weer thuis waren gekomen op Terschelling deed ik nog een aantal testen. Want joh, ik kon het echt niet geloven! Mijn droom kwam uit! Deze testen sloegen allemaal direct positief uit, dus ja ik was ECHT zwanger!
Maar toch… voor m’n gevoel zat iets niet helemaal goed. Ik miste vertrouwen. Mijn intuïtie wilde mij iets vertellen. Ik was steeds opzoek naar bevestiging dat ik echt zwanger was en kon niet wachten tot die eerste afspraak bij de dokter (zo gaat dat hier op Terschelling) Stef was weer aan boord en zat in Mexico. Hij zou dus niet bij de eerste echo kunnen zijn. Dit vond ik erg jammer maar goed, het was zoals het was.
De eerste afspraak stond gepland om een echo te maken met 8 weken. Inmiddels waren er twee weken voorbij dus ik begon met aftellen.
Een paar dagen later, toen ik net 6 weken zwanger was kreeg ik buikpijn. Lichte krampen. Ergens wist ik dat het niet goed was maar ik hield hoop. Je houdt ergens in je achterhoofd dat het mis kan gaan maar toch… ik hield hoop. Ik vroeg google om raad en kreeg twee antwoorden. Of het was het begin van een miskraam of het was bandenpijn omdat je baarmoeder in raptempo groeit. Ik hoopte op het laatste. De mentale strijd begon, de strijd tussen je intuïtie en je rationele denkvermogen. Want mijn intuïtie probeerde mij al te vertellen dat het niet goed zat, maar mijn hoofd kon dat nog niet geloven. Ik probeerde koste wat het kost vast te houden aan het idee dat het gewoon erbij hoorde en dat het over een paar dagen vast over was.
Loodzwaar vond ik dit, zat ik dan. In m’n eentje zonder Stef. Ik wist ook niet goed wat ik ermee aan moest. Als ik mijn angst uitte aan de mensen met wie ik had gedeeld dat ik zwanger was, dan kreeg ik vaak te horen: ach het komt wel goed, ach je hebt het toch niet in de hand, ach dit ach dat…
Maar dat was absoluut niet wat ik nodig had. Ik wilde een arm om mij heen, ik wilde gehoord en gezien worden. Dat loste echt mijn angst niet op dat het mis zou gaan maar goed.
Toen ik in de nacht van 3 oktober wakker werd was het zeker… Ik had een miskraam. Ik had bloedverlies en echt ontzettende buikpijn. Waarom? Waarom gebeurt dit? Ik keek al zo uit naar de baby. Waarom gebeurt dit nu, nu Stef er niet is? Hij aan de andere kant van de wereld en ik hier op Terschelling.
De tranen vloeide…
Vroeg in de ochtend heb ik mijn moeder opgebeld, zij kwam direct. Zij heeft dit ook meegemaakt en wist dus precies hoe ik mij voelde. Wat was dat fijn zeg! Die herkenning en erkenning had ik echt nodig.
Toch had ik het gevoel dat het er niet helemaal kon of mocht zijn, ik was toch “nog maar” 6 weken zwanger. Ik nam een dag vrij van mijn werk en vond dat ik daarna maar weer gewoon door moest gaan.
Wel was ik er open over, want waarom zou je hier niet eerlijk over zijn of het niet vertellen? Het is toch al heftig genoeg en dan moet je dat ook nog voor je houden zeker… nee zo ben ik niet. Ik ben een open boek en daarnaast hielp het ook voor mijn eigen verwerking.
Die verwerking vond ik echt heftiger dan ik dacht. Stef en ik hebben het ook los van elkaar moeten verwerken omdat hij niet zomaar naar huis kon komen. Daarnaast is Mexico ook niet echt om de hoek.
Wat erg binnenkwam was de mening van de buitenwereld want er werd zo zonder pardon gezegd: Ach zoveel maken het mee, joh je bent nog zo jong het komt echt wel een keer, wees blij het was nog maar 6 weken. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Er waren ook heel veel lieve reacties hoor maar ook heel veel van deze gekke reacties. Alsof mensen niet weten wat ze moeten zeggen in die gevallen. Want de boodschap die ik hierdoor kreeg was dat het er niet mocht zijn. Dat mijn verdriet onzin was en dat ik dat weg moest stoppen. Dat deed ik dus ook op een gegeven moment. Ik had geen zin meer om de zoveelste keer te horen dat zoveel vrouwen het meemaken. Ik kan begrijpen dat het lief bedoeld is maar op dat moment wilde ik dat juist even niet horen. Want dat gaf juist het gevoel dat ik dacht dat ik het maar weg moest stoppen omdat zoveel vrouwen het mee maakte en het dus wel “normaal” was. In plaats dat het bekrachtigend werkte omdat ik niet alleen was. Het is natuurlijk ook voor iedere vrouw anders en ook voor iedere vrouw anders hoe dit bij haar binnenkomt. Bij mij kwam het op deze manier. En dat is ook oke.
Ik ben het met mezelf gaan verwerken, gewoon in mijn eentje. Ik sprak er ook niet veel met Stef over omdat we nou eenmaal niet heel veel contact hadden. En ik vond het op een gegeven moment ook wel genoeg. Dat maakte mijn verdriet niet minder maar juist om even over luchtige dingen te praten en wat afleiding.
Na 6 weken kwam Stef weer thuis uit Mexico en hebben we het er even kort over gehad maar verder ook laten rusten. Nu we twee kinderen verder zijn hebben we het er juist nog wel eens over. En snappen wijzelf soms ook niet zo goed waarom we toen niet gesprekken samen er over hebben gevoerd. Af en toe vloeien de tranen om de miskraam nog steeds zowel bij Stef als bij mij.
Ik kon mij namelijk niet voorstellen hoe Stef zich echt gevoeld moet hebben, aan de andere kant van de wereld terwijl je vriendin een miskraam krijgt. En Stef kon zich niet echt voorstellen hoe ik mij heb gevoeld. Alleen zonder hem. En tuurlijk je kunt je heus wel een voorstelling maken van het gevoel. Maar dat is anders als dat je samen bent en het ook echt samen in het moment meemaakt.
Ik denk dat heel veel vrouwen dit meemaken maar er nog niet echt open over spreken vanwege hetzelfde gevoel dat ik had. Dat het er niet helemaal mag zijn. Maar lieve vrouwen ook al ben je net 4 weken zwanger en je krijgt een miskraam ook dan heb je verdriet en maak je een verlies mee en dat mag er HELEMAAL zijn.
Jouw baby, jouw zwangerschap en jij doen ertoe, ten alle tijden.
Mijn gedachten gaan uit aan iedereen die een verlies heeft meegemaakt in elke vorm. Ik stuur liefde, licht en kracht naar jullie toe.
Heel veel liefs,
Inge