Het overkwam Marleen en Hans, hun baby lag in stuit. Tijdens de echo om de precieze ligging vast te stellen kwam de gynaecoloog tot een ontdekken die hun leven op de kop zette. Nu kun je je bevalling nooit plannen maar wel goed voorbereiden en dat deden Marleen en Hans doormiddel van mijn cursus. Wat zij nog aan de cursus hadden nadat hun wereld op z'n kop is gezet...
Dat lees je hieronder, geschreven door Marleen zelf.
In verwachting van ons eerste kindje hadden wij eigenlijk geen idee hoe we ons het beste voor konden bereiden op de zwangerschap, maar nog belangrijker: op de geboorte van ons kindje. We hadden wel gekeken naar zwangerschapscursussen, maar vonden er geen die ons echt aansprak. Toen vroeg Inge (MamaZenTerschelling) een stagekoppel, met wie zij haar cursus tot Hypnobirthing docent af kon ronden. In eerste instantie dachten wij aan een veel te zweverige cursus. Zelf kan ik me nog wel íéts zweverig opstellen, maar Hans, mijn nuchtere vriend, moest daar niets van weten. Snap ik ook. We reageerden dus niet op haar oproepje en zouden nog wel even verder kijken.
Maar Inge vroeg of ze mocht vertellen wat de cursus in zou gaan houden en of wij het misschien zouden zien zitten om haar stage koppel te worden. Natuurlijk stonden wij dit toe. Inge kwam vanaf het eerste moment al zo enthousiast over en ze bracht de informatie op zo’n mooie manier, dat wij al snel om waren. Zo gezegd, zo gedaan. Wij werden Inge haar stage koppel en volgden bij haar de cursus hypnobirthing. Inge kwam de meeste avonden bij ons thuis, maar we hebben ook een keer op een mooie locatie afgesproken. De sfeer was ontspannen, ongedwongen en Inge paste zich goed aan op wat wij fijn vonden. De cursus is een combinatie van oefeningen, informatie, tips, mooie woorden en een heel fijne voorbereiding.
Met 37 weken zwangerschap, bleek onze dochter in een stuit te liggen. Ik ben vervolgens alleen met Inge nog een keer oefeningen gaan doen, maar, eigenwijs als ons meisje toen al was, wilde ze niet draaien. In het ziekenhuis werd een versie geadviseerd. De verloskundigen proberen de baby dan vanaf de buitenkant te draaien. Meestal gebeurt dit met behulp van medicatie, maar ik gaf aan het eerst zonder te willen proberen. Normaal gesproken ben ik iemand die om het minste of geringste van haar stokje gaat, maar ik besloot goed aan de ademhalingsoefeningen te denken. Ik was er ondertussen van overtuigd dat ons kindje zou draaien en maakte me niet zoveel zorgen. Ik probeerde me op een bepaald punt op het plafond te focussen en paste een ademhalingstechniek toe. Ik dacht aan de luchtballon, een oefening die Inge ons had geleerd. De verloskundige vertelde dat het bewonderenswaardig was hoe ontspannen ik mijn buik hield en hoe rustig ik bleef. Dat het absoluut niet aan mijn ontspannen buik lag of aan mijn doorzettingsvermogen, maar dat ons kindje zich niet liet draaien. Ik baalde, maar we zouden het de dag daarna nog een keer proberen.
Ook bij de tweede poging, mocht ik het weer zonder medicatie doen en dit ging me, ondanks de beurse plekken, goed af. Helaas liet onze dochter zich, desondanks, weer niet draaien.
Bij de echo die volgde om een beslissing te kunnen maken voor een keizersnede óf stuitbevalling, belandden wij in een nachtmerrie. Het ging niet goed met ons kindje. Dat wil zeggen: zolang ze in mijn buik zat, was ze stabiel, maar wanneer ze ter wereld zou komen, werd haar overlevingskans nihil ingeschat. Ze bleek namelijk een grote hoeveelheid vocht in haar hersenen te hebben en daardoor een hersenafwijking. Het meest vreselijke nieuws van de wereld.
We werden nog even terug naar het eiland gestuurd om daar tijd door te brengen, voordat onze dochter met 39+1 gehaald zou gaan worden.
In de dagen die volgden, bleven mijn vriend en ik contact maken met onze dochter in mijn buik. We spraken onze onzekerheden en angsten uit en vertelden haar hoe sterk we haar voelden en hoeveel we al van haar hielden.
De keizersnede volgde en onze dochter kwam ter wereld. Ze huilde en was prachtig! We waren voorbereid op een heel ander verloop, dus we begrepen het eerst nauwelijks en konden onze ogen niet geloven. Zo’n prachtig meisje. Hoe kon het nou zo zijn dat het in haar hoofdje foute boel was?!
Ondanks het feit dat onze laatste weken van de zwangerschap en de geboorte van onze dochter niet zo zijn gelopen, als dat we hadden gehoopt, heb ik (ik spreek even uit mezelf) onwijs veel aan Inge gehad. De cursus was praktisch, maar ook verhelderend en rustgevend. Het heeft álles in zich wat je nodig hebt, om goed voorbereid je bevalling in te gaan en ik weet zeker dat ik een prachtige bevalling zou hebben gehad, wanneer onze dochter gezond was geweest en ik ‘normaal’ had kunnen bevallen. Want dat was mijn en onze wens. Maar ondanks dat dit een keizersnede werd, heb ik de geboorte van onze dochter als prachtig ervaren. En heb ik mezelf rustig weten te houden door de oefeningen van Inge en het contact met mijn dochter. Voor, tijdens en na de bevalling.
Ik merk het in de omgang met mijn dochter. De rust ik eerder niet kon vinden, is er nu wel. Ik praat zo tegen haar, als dat ik tegen haar praatte toen ze nog in mijn buik zat. Deze communicatie is mede ontstaan, dankzij Inge. Maar ook als het me allemaal even teveel word, denk ik terug aan de cursus en de manier waarop Inge ons even een pas op de plaats liet doen of even stil liet staan bij het moment… Ik ervaar alles mooier, intenser en bijzonderder!
Ik wil Inge dan ook bedanken voor haar rust, haar luisterend oor, haar warmte, haar liefde, haar geweldige inlevingsvermogen en haar mooie woorden. Ik raad iedere zwangere haar cursus aan. Geloof me: het maakt je zwangerschap mooier!
Lieve Inge, bedankt en ga zo door!
Liefs,
Marleen
(& Hans en Esmée)
Foto: Leonie Blaak
